Roy Martina, arts-auteur van verschillende boeken op het gebied van vitaliteitskunde heeft de volgende tekst als aanbeveling voor het boek geschreven.

Herkenning, herkenning en nog eens herkenning. Het lezen van dit boek kon niet op een beter moment gebeuren. Als kind heb ik astmatische bronchitis gehad gekoppeld aan ADHD, allergieën en andere zaken. Mijn jongste zoon is een spiegel voor mij en heeft dit allemaal ook. Ik heb hem uiteraard behandeld met homeopathie, acupunctuur en andere alternatieven. Zijn astma is daarmee jarenlang zonder zware medicijnen redelijk tot goed onder controle geweest. Drie jaar geleden was hij op een workshop van mij in Turkije, ‘Diepzielduiken’ geheten (naar mijn boek Diepzielduiken). Tijdens een oefening op het strand krijgt hij een visioen dat hij levend begraven is en diezelfde dag krijgt hij een astma aanval. Ik ga er met hem doorheen. We zien allebei dat hij bezig is uit een vastgelopen patroon te komen en dat hij een volgende fase van zijn leven ingaat. Levend begraven staat voor hem symbool voor machteloosheid, de acceptatie dat hij niets kan veranderen aan de omstandigheden maar alles kan veranderen aan zichzelf.

Ik realiseer me nu dat hij dit doormaakte voor mij. Ik was vastgelopen in mijn leven en voelde dat ik niets kon veranderen. Ik reisde veertien landen per jaar af om workshops te geven. Hotels in en uit, altijd eten in restaurants, geen tijd voor mezelf en alsmaar doorgaan. De organisaties die dit regelden waren blij met het succes en ik dacht dat ik het ook was, maar ik miste heel veel in mijn leven, mijn kinderen, mijn hobby’s enz. Voor mijn gevoel was ik vastgelopen, ik wilde veranderen, maar wist niet hoe: terug naar een praktijk wilde ik niet meer.

Terwijl ik dit voorwoord schrijf, heeft mijn zoon weer een astma aanval gehad, de eerste in drie jaar. Hij heeft zijn astma opnieuw uit de kast gehaald om me iets duidelijk te maken. Ik moet nu echt een keuze maken en niet meer geloven dat ik het niet kan. Ik moet nu echt kiezen en dan opent vanzelf een deur naar wat ik wil, al kan ik die deur nu niet zien.

Ik raad elke ouder aan om het boek ‘Het Fluisterkind’ te lezen, om de spiegel die je kind je voorhoudt te ontdekken en zo de relatie met jezelf te verdiepen. Ons kind spiegelt onze onbewuste wereld keihard naar ons terug of we het willen zien of niet. Hoe meer inzicht je hebt, hoe beter het is voor je kind en voor jezelf. Janita is hier om de vertolkster te zijn van het kind. De tijd is er rijp voor. Dit boek verdient succes, niet alleen voor Janita, maar voor elke ouder die hierdoor dichter bij zichzelf zal komen en zijn kind daardoor beter kan geven wat het nodig heeft om zijn missie hier op aarde waar te maken. Door dit boek heb ik op het juiste moment die inzichten gekregen. Ik ben Janita dankbaar dat zij mij gevraagd heeft een voorwoord te schrijven. Ik heb genoten en wens dit iedere ouder en kind toe.

Roy Martina
Jupiter Florida, 2007